حجازی برخلاف بسیاری از فیلم های سینمایی، فیلمنامه را براساس شخصیت پی ریزی كرده و ماجرا را در دل آن قرار داده است.

شخصیت محوری فیلم، مردی در آستانه میانسالی است كه برای اخذ نمایندگی یك شركت معتبر به تهران آمده و برای رسیدن به هدفش از هر حربه ای استفاده می كند.

این شخصیت برای پیشبرد داستان به درستی به وجوهی متناقض مجهز شده كه این وجوه درام را شكل داده است. برای مثال می توان به سنتی بودن مرد در كنار علاقه اش به مظاهر مدرنیته از جمله لپ تاپ و موبایل اشاره كرد كه در انتها به خشمی غیر قابل مهار تبدیل می شود.

در حقیقت او، 'دكتر فاستوسی' است كه برای بالا رفتن از پله های موفقیت تن به هر خفتی می دهد كه بوضوح آن را در گفت وگوی پایانی اش با 'گوهریان' در رابطه با شیطان مشاهده می كنیم.

رفتار ارباب وار او با همسرش كه ریشه در نگاه سنتی اش به زن دارد نیز پازل این شخصیت را كامل كرده و داستان را با شتاب پیش می برد.

در طرف دیگر، زنی قرار دارد كه زخم های درونی بسیار دارد كه برخی آنها از جمله وسواس، نمود بیرونی داشته و برخی دیگر مانند عدم اعتماد به نفس، درونی تر هستند.

حجازی این زخم ها را از همان شروع فیلم و صحنه تلاش برای یافتن شناسنامه اش به مخاطب نشان می دهد و آنان را به زن نزدیك تر می سازد.

ریزه كاری های به كار رفته در او نیز عالی از كار درآمده كه برای مثال می توان به كثیف بودن آستین لباسش اشاره كرد.

استفاده مرد از همسرش برای پیشبرد كارش نیز بخش دیگری از شخصیت فاستوس وار مرد را به تصویر می كشد كه البته نمونه های دیگری نیز در سینمای معاصر جهان دارد.

بردن زن به جلسه معارفه در رستوران با حضور 'گوهریان' و دو شریكش كه با تغییرات اساسی در ظاهر زن همراه است، به بخش دیگری از وجوه تاریك شخصیت مرد نور افكنده و روی مظلومیت زن تاكید كرده است.

در بخش های انتهایی پرده دوم فیلمنامه، مرد سنت گرا كه خود همسرش را به جلسه كاری با 'گوهریان' فرستاده، دچار شك و تردید شده و این توهم همچون خوره روحش را از بین می برد تا جاییكه به 'گوهریان' نیز مشكوك می شود.

حجازی در ابتدای فیلم پاكت زردرنگی را به تماشاگر نشان می دهد كه زن آن را مخفی می كند كه به بهترین شكل در انتهای پرده دوم كشف می شود: جواب آزمایشگاه كه بارداری زن را تایید كرده و جنبه دیگری از بی رحمی مرد را با تاكید روی خواهش های زن مبنی بر از بین نبردن این بار جنین، آشكار می كند.

شخصیت مرموز 'گوهریان'، برگ برنده نهایی فیلم است كه تماشاگر را به خود مشغول كرده و تا پایان در بیم و امید و معلق نگه می دارد.

او یك ضدقهرمان دوست داشتنی است كه در پیشبرد قصه نقشی كلیدی دارد و در آخر نیز با گفت وگوی به یادماندنی در رابطه با شیطان، پازل شخصیتی اش را تكمیل می كند.

روح الله حجازی در دومین كار سینمایی خود، بوضوح جهش آشكاری كرده و به مانند برخی فیلم های كلاسیك و مطرح تاریخ سینما، فیلمش را فقط با سه شخصیت محوری پیش برده و به پایان رسانده است.

كاری كه این روزها در سینمای ایران بیشتر به یك معجزه شبیه است!

وی هنگام دكوپاژ فیلمنامه، ریتمی پرشتاب را برای فیلم خود در نظر گرفته و هنگام اجرا نیز بسیار بدان وفادار مانده است.

نتیجه آنكه فیلم بسیار خوش ریتم شده و ایستا عمل نمی كند.

به لحاظ فنی نیز 'زندگی خصوصی آقا و خانم میم' یك سروگردن از بسیاری از فیلم های جشنواره سی ام بالاتر است كه اوج آن را در صحنه پابرهنه به آب زدن مرد برای آوردن قرص های مسكن زن از داخل اتومبیل در فضای بیرونی هتل مشاهده می كنیم.

فیلم های كم شخصیت مانند این فیلم، بازیگران باهوش و توانمندی را می طلبد كه خوشبختانه فیلم فقط از این بابت در اوج قرار دارد.

حمید فرخ نژاد با وجود بهره گیری از كلیشه های همیشگی اش، برای نقش مرد مناسب به نظر می رسد و اغراق هایش با توجه به شخصیت متظاهر مرد، طبیعی به نظر می رسد.

بازی مهتاب كرامتی در نقشی مشكل و پیچیده كاملا غافلگیركننده است كه با تمامی نقش آفرینی هایش تفاوت بسیار دارد.

وی زخم های درونی شخصیت خود مانند وسواس، شكاك بودن و مهمتر از همه عدم اعتماد به نفس را به ظریف ترین شكل به نمایش گذاشته و در این راه از زبان بدن بیشترین بهره را گرفته است.

ابراهیم حاتمی كیا نیز برای نقش 'گوهریان' انتخاب مناسبی بوده و شمایل دیگری به نقش بخشیده كه در صحنه ماقبل پایانی به اوج می رسد.

او به بهترین شكل به انسانی كه شیطان خودش را رام كرده عینیت بخشیده و به نمایش گذاشته است.

'زندگی خصوصی آقا و خانم میم' از جمله آثار بخش خارج از مسابقه سی امین جشنواره فیلم فجر در ایام برپایی این رویداد هنری در سالن همایش های برج میلاد ویژه اصحاب رسانه به نمایش در آمد.

اختتامیه سی امین جشنواره بین المللی فیلم فجر امشب(یكشنبه) برگزار می شود.

فراهنگ ** م.ج ** 1071